Fraser Island, Brisbane en Byron Bay

20 minuten met de ferry naar het grootste zandeiland ter wereld, Fraser Island. Daar stond onze tourguide Jess, de enige vrouwelijke tourguide op Fraser Island. Ons vervoersmiddel was een 4w drive bus! Omdat Cheyenne heel snel ziek kan worden, was een plaatsje voorin noodzakelijk. Gek genoeg zaten we in een bus met veel Europeanen.

Fraser Island bestaat alleen maar uit zand, maar met verschillende mineralen waardoor er een tropisch fauna is ontstaan. Onze eerste stop was Lake Mackenzie, kraakhelder water met super zacht wit zand. We hebben hier heel even vertoefd, maar we gingen weer verder naar een wat educatieve stop. De reis duurde best lang, want de weg was ongeveer 20 kilometer door een hoop zand. Na wat gepraat over bevolking en planten deden we een goede wandeling wat 20 tot 40 minuten minuten kon duren. Wij waren netjes na 20 minuten weer bij de bus, maar tussen onze medereis genoten zaten ook wat mensen van oudere leeftijd waardoor het uiteindelijk 40 minuten duurde voordat we verder konden naar een belangrijk onderdeel, de lunch.

Na de lunch gingen een paar mensen niet meer met de bus mee. We gingen door naar 1 van de mooiste dingen die wij gezien hebben. Voordat we hier kwamen moesten we nog een flinke wandeling maken, uiteraard was dit ook door alleen maar zand. Het was uiteindelijk een zware wandeling en met veel steun en geklaag van Cheyenne. Het uitzicht was bijzonder om te zien. Tijdens de wandeling er naar toe liepen we in een tropisch regenwoud, maar eenmaal boven kwam je in een grote zandvlakte. Zo’n grote zand vlakte hadden wij nog nooit gezien, het voelde een beetje als de woestijn in een regenwoud. Er waren zandbergen waar je vanaf kon springen en een klein stukje verder kwam je weer bij een mer uit. Door de wandeling en het warme weer waren we hier wel aan toe. Dit meer was pikkedonker en aardig koud. Van de vissen in het meer kreeg je gratis een dokter Fish behandeling (Visjes die aan je tenen en benen knabbelen om dode huidcellen weg te eten). Uiteindelijk werden de vissen een stuk brutaler en ook groter en begon het af en toe gewoon pijn te doen. Dit was voor ons weer een teken dat we terug konden gaan lopen naar de bus.

Met een korte busreis kwamen we aan op het resort. We hadden uit financieel oogpunt voor een gedeelde kamer gekozen, iets wat wij nooit meer doen. Onze kamergenoten waren heel aardig en netjes, maar je mist toch echt je privacy. Zo was de bijvoorbeeld de badkamer/wc deur niet op slot te doen. Toch wel iets wat ik minimaal wil hebben tijdens het douchen of een lang bezoek aan de wc. Samen met onze kamergenoten hadden we wel besloten om vroeg op te staan, want de zonsopkomst was goed te zien vanaf het strand. Na het avondmaal waren we hartstikke moe en wederom lagen we al om half 9 te slapen.

De volgende ochtend ging het wekkertje al om 5 uur. Het deed even pijn aan de ogen, maar toch snel wakker worden want binnen een kwartier was de zon al op. We waren nog op tijd voor de zonsopkomst en gelukkig hebben we deze niet gemist. Hierna ontbeten en om 7.30 uur gingen we al weer op weg met de bus. Dit maal gingen we over 75 Mile Beach. De naam zegt het al, een strand van ongeveer 125 kilometer. We zouden onderweg stoppen bij een gestrand schip uit 1930, Champagne Pools en een look out point. Het was een leuke en hebben veel mooie dingen gezien. We eindigden onze reis op Fraser Island bij een riviertje waar we nog even konden genieten van het heerlijke water op dit eiland. We hadden het nog eerder vermeld, maar ondanks dat Fraser Island omringt is door zout water, bestaat elke meer of rivier uit zoet water. Dit water is regenwater wat door het zand opgenomen wordt, maar doordat het zand verzadigt is stroomt dit naar de zee. Dit water is zo helder dat het lijkt alsof het kraanwater is. Pas als het de komende 80 jaar niet regent op Fraser Island is het zoetwater “op”.

Fraser Island is achter de rug en we zijn hierna direct de weg op gegaan naar Noosa Heads. We kwamen hier pas laat aan, dus hebben maar de auto op een parkeerplaats neergezet om hier te overnachten. Toen we de volgende ochtend wakker eerder kwamen we er pas achter dat we echt direct aan het strand stonden. Het weer was echter zeer teleurstellend en hierdoor besloten we door te rijden naar de Glass Mountains om hier een nacht te blijven en een aantal wandelingen te maken in de bergen. Toen we hier aankwamen was het weer nog steeds zeer teleurstellend. We hebben wel de moeite genomen om naar een Look Out Point te gaan, maar het regende en was koud dus ook hier reden we snel weer verder naar Brisbane waar het hopelijk wat beter weer zou worden de volgende dag.

We kwamen rond 4 uur aan in Brisbane en na het inchecken zijn we gelijk de stad in gegaan op aanraden van de receptioniste van het caravan park. In Brisbane kan je namelijk met een kaartje voor het openbaar vervoer 2 uur lang reizen en ook met de ferry mee. Het duurde niet lang meer voor de zon onderging en dan kan je natuurlijk net zo goed op een ferry zitten en de skyline van Brisbane zien. Toen kwam een moeilijke keuze, gaan we sushi eten of gaan we sushi eten? Het is uiteindelijk sushi geworden en na wat moeite hadden we het juiste restaurant gevonden. In Nederland weten we waar we sushi gaan eten(Sushiking Ridderkerk for the win) en wat we kunnen verwachten, maar hier wisten we het niet. Gelukkig was het echt hele lekker sushi en met een gevulde maag konden we weer terug naar het caravan park.

De volgende dag wisten we eigenlijk niet wat we gingen doen, maar we wisten wel dat er een Travelers Autobarn in Brisbane zat. Aangezien we nogal wat uitdagingen hebben gehad met onze accu’s en elektriciteit was dit wel een bezoekje waard. Omdat het zaterdag was, was er geen monteur aanwezig en dus moest de bus geruild worden voor een andere. We kregen de vraag erbij of dat we dit erg vonden of dat we wilde wachten tot maandag voor een monteur. Laten wij nou net uit waren op een nieuwe bus, dus de oplossing was snel gevonden. Na al onze spullen overgezet te hebben, kregen we een bus met minder kilometers, een betere radio(met usb en aux), een gratis volle tank en een gratis volle gastank. We waren echter nog niet helemaal tevreden en tijdens onze review over de service toch nog even een klacht neergelegd.

Na de bus ruil zijn we verder gereden naar de Gold Coast Surfers Paradise. Dit was een kustlijn met uit het niets heel veel hoogbouw. Wij zaten met ons park tussen alle hoogbouw in, wat best raar aanvoelde. Omdat we geen zin hadden in veel gedoe, zijn we een middag op het strand gaan liggen. Onze hele reis tot nu toe hadden we nog geen hoge golven meegemaakt, wat je toch wel een beetje verwacht van Australië. In Surfers Paradise waren nu dan eindelijk wel de hogen golven. Bert was helemaal in zijn element in het water, maar voor Cheyenne stond er toch iets te veel stroming en die vond tot aan de knieën wel ver genoeg in het water. Er stonden zulke hoge golven met stroming dat zelfs Cheyenne meerdere malen onderuit gehaald werd.

De dag erop gingen we naar een winkelcentrum net buiten Surfers Paradise. Ongeveer een uur rond gelopen en niks meer kunnen vinden dan 2 paar slippers voor Cheyenne. Door het zonnige weer groeit Bert zijn haar hard en door het warme klimaat krult het ook verschrikkelijk. Tijd om een barbershop te zoeken. Doordat Bert meerdere malen bij The Oldskool(Barbier Schorem) is geweest wist hij dat er een goede barbershop zat in jawel, Surfers Paradise. Weer terug de stad in en op zoek naar de barbershop Barber Bros. Toen we daar aankwamen zaten er meerder mannen buiten te wachten dit straatbeeld kwam Bert bekend voor bij Schorem. We moesten even wachten, maar terwijl Bert in de stoel ging zitten, ging Cheyenne een blog schrijven. Na een half uurtje was Bert weer geknipt en met een Australië-proof konden we weer verder naar Byron Bay.

Omdat het surfen niet gelukt was in Noosa Heads, moest dit dan toch echt gaan gebeuren in Byron Bay. Na een afspraak gemaakt te hebben voor de volgende dag, hadden we nog genoeg tijd over om, volgens de receptioniste, een wandeling van een uur en 20 minuten te maken naar het meest oostelijke punt van Australië. Dit lag op en klif en als we geluk hadden waren vanaf hier walvissen te zien. Normaal gesproken verwachten we hier dan niet veel van, maar deze dag hadden we toch echt geluk. Er waren 3 walvissen die enthousiast aan het springen waren. Dit was weliswaar een op grote afstand, maar je kon zien dat heel hun lijf uit het water kwam en daarna neerkapte op het water. Erg indrukwekkend om te zien en dit heeft ons toch overgehaald om later in onze vakantie bij Sydney toch nog op een walvis kijken cruise te gaan.

Byron Bay staat bekend om zijn relaxte attitude. Het lijkt wel alsof je terug gaat naar de jaren 70. De ene probeert nog relaxter over te komen dan de anderen. Wij vonden het maar een gemaakt zooitje en Bert voelde zich hier niet helemaal thuis.

Woensdag gingen we dan eindelijk surfen, iets wat Bert al wilde doen op het moment dat hij geland was in Australie. Onze groep bestond eigenlijk voornamelijk uit Nederlanders en dit waren we niet meer gewend. Omdat het erg hard waaide moesten we uitwijken naar een klein strandje op 20 minuten afstand van Byron Bay. Toen we daar aankwamen was er nog een surfschool die hier ging surfen, het zou dus druk worden op het water. Na een korte instructie op het strand gingen we het water op. Het was nog een flink stuk peddelen naar de golven en dit vond Cheyenne maar niks. Bert voelde zich wederom in zijn element en was binnen een paar slagen bij de instructeur. De golven waren niet heel hoog, maar bleven wel erg lang doorgaan wat het leuk maakte als je eenmaal stond. Het is ons uiteindelijk beide gelukt om te gaan staan, maar Bert bleek toch wel aanleg er voor te hebben. Op een gegeven moment pakte hij een golf en hij bleef maar doorgaan. Dit had de instructeur eigenlijk niet verwacht en toen kwam toch het moment dat er van de andere groep ook iemand op die golf ging surfen. Doordat we beide niet wisten hoe we een bocht moesten maken kwam het onvermijdelijke en botste we beide op elkaar. De vrouw was helemaal geschokt en na meerdere keren vragen of alles goed met haar ging kreeg Bert niks anders dan een vuile blik, dan toch lekker niet.

Na het surfen zat onze tijd in Byron Bay er ook wel op en gingen we verder naar Sydney. Dit zal weer een volgende blog worden.

Cheers Mate!

Bert & Cheyenne.