1500km en verder..

Hello mates,

Het is weer eventjes geleden dat we een post hebben geplaatst, maar je denkt er totaal niet aan als je hier in het zonnige Australië bent. Bert is zijn haar aan het fixen bij de Barber Bros, laten we zeggen het Australische Schorem barbier. En ik zit te wachten op het terras naar de heerlijkste nummers te luisteren en ondertussen probeer ik een draai te geven aan deze blog.

We gaan even terug naar 29 september en 1500km terug naar het plaatsje Townsville.

Townsville is een heerlijke stad aan de kust, waar weer een lagoon is om in het zwemmen en mooie grasplantsoenen met palmen. De volgende dag zijn we naar Billabong Sanctuary gegaan. Een combinatie van een dierentuin en apenheul, maar dan zonder apen, maar wel met kangoeroes. Op mijn lijstje stond nog kangoeroes voeden en dat is precies wat we daar gingen doen. Met 2 volle zakjes met nootjes en zaden liepen we door het park. Ze eten hier letterlijk uit je handen en is het te hoog dan leggen we er gewoon een poot bij. Veel informatie gekregen over wombats en koala’s. Ik wist totaal niet dat koala’s een dikke eelt plek op hun kont hadden, omdat ze minstens 20 uur per dag op hun kont zitten. Blijkbaar kwam dit door hun “dieet”. Koala’s halen namelijk alles uit eucalyptus blaadjes en eten alleen maar dat. Dit zou ongeveer neer komen op elke dag ijsbergsla eten, maar dan ook echt alleen ijsbergsla. Later op die avond zijn we nog naar Castle Hill gegaan. Hier hebben we genoten van de zonsondergang en daarna weer snel terug met de camper om lekker te gaan slapen.

Op 30 september zijn we naar Magnetic Island gegaan. Dit ligt op 20 minuten varen vanaf Townsville. Omdat we eigenlijk best veel zin hadden in een dagje strand en eigenlijk niks doen, hebben we dit ook maar gedaan op Magnetic Island. In tegenstelling met Fitzroy Island hadden ze op Magnetic Island gelukkig wel zandstranden en hier hebben we goed gebruik van gemaakt. Toen we terug kwamen van de veerboot zijn we gelijk gaan rijden naar Airlie Beach. Tijdens deze rit kwamen we ook de eerste branden tegen. Het verbaasde ons behoorlijk dat bij een behoorlijk groot vuur, helemaal niks geen brandweer was om het te blussen. Omdat het inmiddels al laat was hebben we voor het eerst maar langs de weg geslapen. Gelukkig heb je hier in Australie veel rust pleken langs de snelweg, dus we konden er eentje uit kiezen.

In Airlie Beach zijn we gelijk op zoek gegaan naar een camping om weer lekker te douchen en onze volgende trip te boeken. Het was dit weekend de laatste dag van de vakantie voor de Australische bevolking, dus het was erg druk om een boottrip naar Whitsunday Island te boeken. Gelukkig kon dit nog wel voor de zaterdag en we zouden dan met een catamaran gaan zeilen om de Whitsunday Islands heen, met een tussenstop op Whitehaven Beach. De rest van deze dag hebben we eigenlijk wederom rustig aan gedaan met een kleine wandeling langs een afgelegen strand.

Op zaterdag 3 oktober zijn we dan met de catamaran “Camira" gaan zeilen. Deze dag stond er erg veel wind en bij het inchecken werd al gezegd dat er snelheden gehaald konden worden tussen de 20 en 26 knopen. Voor een zeilboot was dit erg snel werd ons verteld en als je al last had van snel zeeziek zijn je maar beter alvast een pilletje in kon nemen. Dit zou wat beloven voor de rest van de dag. De eerste paar uur ging eigenlijk echt goed, we zeilden 23,9 knopen en de bemanning stond echt te springen. Voor sommige van hun was dit een record kwa snelheid. Er volgde een korte tussenstop waarbij we mochten gaan snorkelen. Na deze korte stop gingen we weer verder, maar het eerste stuk was tegen de golven in. Nu begon het mindere gedeelte van de trip. Ik begon me al snel minder te voelen en vroeg bij voorbaat al een zakje, voor het geval dat. Nadat ik dit zakje had gekregen, zag ik Bert ineens sprinten naar de WC, want hij voelde ineens wat omhoog komen. Terwijl Bert op de WC bezig was, had ik inmiddels ook al een zakje vol en vroeg ik aan de bemanning een 2e zakje. Even later zaten we met ze tweeën te hopen dat we snel bij Whitehaven Beach waren zodat we konden bijkomen aan vaste grond.

Niet veel later waren we dan op WhiteHaven Beach. Dit was werkelijk waar het mooiste en lekkerste strand wat wij ooit hadden gezien. Het zand bestond voor 99% uit een stof, waarvan we nu niet meer de naam weten, dat nooit warm werd. Dit was ook nog eens heel fijn, waardoor het heerlijk aanvoelde om op te liggen en doorheen te lopen. Tel daarbij nog een kraakheldere zee met 30 graden en zon en dan kan je een beetje inleven hoe wij ons daar voelde. Na 1,5 uur moesten we weer terug naar de boot en stond ons een lekker barbecue te wachten. Aangezien we daarvoor alles geloosd hadden, ging dat er bij ons wel in. De terugweg ging gelukkig een stuk soepeler en hadden we beide geen last meer van zeeziek zijn.

Op de “Camira” hadden we een stel ontmoet, dat woonde rondom Airlie Beach en zijn gingen deze avond naar een kroeg om de finale te kijken van het Football tussen The Cowboys uit Cairns en The Broncoos uit Brisbane. Volgens hun zou dit een leuke wedstrijd gaan worden en zij nodigde ons uit om ook te komen kijken. We zijn dus die avond naar de kroeg gegaan om deze wedstrijd te kijken. Jammer genoeg zijn we dat stel niet meer tegen gekomen, maar wat een enthousiasme bij die wedstrijd zeg. Wat ons beide opviel was dat supporters van beide clubs gewoon door elkaar heen zaten en dat niemand ruzie met elkaar had. Omdat we toch alleen waren, zijn we na de eerste helft verder gaan rijden richting Cape Hillsborough, ongeveer 3 uur rijden.

We kwamen om 22.00 uur aan bij Cape Hillsborough, nadat we door een gravelweg zijn gereden met onze camper(dat ding trilde bijna uit elkaar). We dachten dat er niemand meer aanwezig zou zijn om ons in te checken dus we zouden wederom een nacht op een parkeerplaats doorbrengen. Tot onze verbazing kwam er nog iemand aangelopen die ons kon inchecken. Hij vertelde ons ook gelijk dat we de ochtend erop vroeg wakker moesten worden, want om 05.20 uur zouden we wilde kangoeroes op het strand lopen. Dus snel naar bed, want morgen wordt weer een vroegertje.

Zo gezegd, zo gedaan. 05.00 uur het wekkertje gezet en wakker geworden om de wilde kangoeroes op het strand te zien. In totaal liepen er 13 kangoeroes over het strand en door dat het zo vroeg was hebben we gelijk de zon op zien komen, wat uiteindelijk ook niet slecht was. Omdat we best vroeg op waren en eigenlijk nog een beetje gaar waren van de vorige dag, zijn we niet gaan lopen rondom Cape Hillsborough, maar verder gaan rijden richting Hervey Bay.

Het is was nu inmiddels maandag 5 oktober, voor het geval jullie de dagen kwijt zijn. Vanuit Cape Hillsborough is het bijna 850 kilometer rijden naar Hervey Bay. Aangezien de wegen en onze camper niet echt meewerken om snel te rijden, was onze bedoeling om deze afstand op te delen in 2 dagen. We hadden een stop gepland bij de Capricorn Caves en hier wilde we dan in de buurt ook overnachten. De Capricorn Caves waren erg mooi om te zien, maar ook om te horen. Binnen in de cave zit namelijk een soort van natuurlijke kathedraal, waarbij de akoestiek bijna gelijkwaardig is met het Sydney Opera House. Na de Capricorn Caves zijn we doorgereden naar de camping die we gepland hadden voor een tussenstop. Toen we daar aankwamen bleek dat deze weg was en vervangen door een nieuwbouw wijk, maar “gelukkig” zat er nog eentje een paar kilometer eerder. We zijn nog wel even naar de WC gegaan op deze camping, maar we kregen beide de kriebels van de sfeer die er hing en zijn toen maar doorgereden naar Hervey Bay. De dagen hebben we dus eigenlijk doorgebracht in onze camper, want we kwamen pas om 23.00 uur aan op Hervey Bay. Direct de eerste camping die we zagen opgereden en snel gaan slapen.

De volgende dag kwamen we erachter dat we op een camping direct aan zee stonden. ’s Nachts hebben we dit dus echt niet doorgehad. Bij het inchecken voor nog een extra nacht hoefde we helemaal niks extra te betalen voor de vorige nacht. Dat was weer mooi meegenomen. Op deze camping konden we ook onze trip naar Fraser Island boeken, want hier wilde we ook ngo graag 2 dagen naar toen. Gelukkig konden we de volgende nog terecht bij de tour die wij wilde doen. Hier gaan we volgende keer weer meer verder!

Tot snel weer!

Bert & Cheyenne